Δεν είχα σκοπό να ανέβω στο ψηλότερο βουνό της Νισύρου, που βρίσκεται στο κέντρο ακριβώς του νησιού σε υψόμετρο 694 μέτρων, αν δεν με ιντριγκάριζε ο παπά Κωνσταντίνος των Πάλων, ο οποίος μου είπε ότι δεν θα καταφέρω να φθάσω ως εκεί, ότι θα με φέρουν πίσω οι τέσσερις, ότι το μονοπάτι είναι αδιάβατο, ότι θα το χάσω και θα φθάσω στο ηφαίστειο, και άλλα τέτοια "φοβιστικά".
Αποφάσισα λοιπόν μια ημέρα προτού αφήσουμε τη Νίσυρο, να σκαρφαλώσω μέχρι τον Προφήτη Ηλία, παρέα με τον Νισύριο έφηβο Αντώνη Χαρτοφύλη και τον Διαμαντή Ανδρεάδη, έναν συνδρομητή μου ο οποίος αποφάσισε πριν από λίγα χρόνια να εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη, να εγκατασταθεί μονίμως στη Νίσυρο, να στήσει την επιχείρησή του και να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια.
Τους περίμενα στις 6 το πρωί στον ναό της Ευαγγελίστρας από όπου ξεκινά το μονοπάτι του Διαβάτη. Μας πήρε 1 ώρα και 20 λεπτά να φθάσουμε στην κορυφή, συμπεριλαμβανομένων δύο ολιγόλεπτων στάσεων στο "καφενείο" (ένα μικρό σκιερό πλάτωμα όπου όσοι ανεβαίνουν συνηθίζουν να ξεκουράζονται και να κάνουν "κοινωνική κριτική") και στο ξωκκλήσι της Παναγίας Διαβατινής.
Μπορώ να πω ότι το μονοπάτι δεν ήταν "φονικό", όπως το χαρακτήρισε ο παπά Κωνσταντίνος. Ήθελε όμως προσοχή σε μερικά σημεία του κατεβαίνοντας λόγω της ολισθηρότητας του εδάφους (σαθρό με χώμα και μικρές πέτρες που κατρακυλούσαν καθώς τις πατούσες). Για την ένταση του ανέμου στον Προφήτη Ηλία, δεν το συζητώ. Μας πήρε και μας σήκωσε! Ευτυχώς που δεν είχα πάρει μαζί το drone γιατί θα το κουβαλούσα αδίκως...
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
